Ik beken maar eerlijk: ik ben een ramp met richtingen en routes onthouden. Niet dat het een groot geheim is. Iedereen om mij heen weet het. Het is een welbekend feit, maar toch blijven mensen stiekem hopen dat ik op een dag wakker word en dat er een richtingsgevoel is aangegroeid. Maar helaas ben ik geen salamander dus groei ik geen staart en geen richtingsgevoel meer aan. In plaats daarvan leef ik een constante staat van verwarring waarin ik niet weet waar ik ben, waar ik heen moet of hoe de wereld werkt. Ik weet zeg maar nog net wie ik ben. En dat brengt mij in een hoop gekke situaties.
Dit is dus niet Nijmegen hé. Maar Monnickendam 😉
