Ooit, in een ver verleden, had de kinderarts nog goede hoop voor mij. Ik zou namelijk wel één meter zeventig worden volgens haar. “HA!”, dacht mijn eigenwijze lichaam toen. “Dat zullen we nog wel eens zien.” En ergens rond de één meter zestig en negen millimeter stopte mijn lichaam met groeien. De trieste waarheid is, helaas, dat ik slechts 112 centimeter ben gegroeid sinds mijn geboorte. En dat is heel weinig als je erover nadenkt.
Nu is het leven als kleine medemens best vol te houden in Nederland. Oké, er zijn wel frustraties. Zo heeft mijn lengte een speciaal soort aantrekkingskracht, waardoor lange mensen altijd voor mij gaan staan of zitten bij een concert of in de bioscoop. Op ieder feestje word ik gebruikt als steunpilaar. En daarbij moet ik zeggen, iedereen die nog grappig of origineel denkt te zijn met de opmerking “oh jouw schouder heeft precies de juiste hoogte om op te leunen” : velen gingen je al voor met die opmerking.
Maar goed, verder is het prima te doen. Oké, misschien zijn er nog wel meer dingetjes. Zo krijg ik regelmatig opmerkingen over mijn babyvingertjes (“Wow jouw handen zijn echt klein.”). En ik kan nergens fatsoenlijk zitten, want mijn voetjes bungelen altijd boven de grond. Sterker nog, in mijn eigen flatje heb ik een wc die eigenlijk voor rolstoelgebruikers is bedoeld. Gevolg: ik kan niet met mijn voeten bij de grond als ik op de wc zit. Dan voel ik mij wel even een klein kind.
Maar verder valt het wel mee. Goed, er zijn nog één paar minpuntjes. Ik kan bijvoorbeeld geen maxi-jurk aan, ook al vind ik die geweldig, want ja daar verzuip ik in. En natuurlijk, met mijn korte lengte moet ik uitgerekend een lange vriend hebben. Mijn vriend is namelijk één meter vijfennegentig, gelijk het andere uiterste. Resultaat: we zien er altijd sullig uit samen. Zijn hand is tien keer groter dan de mijne, waardoor ik niet mijn hand in de zijne kan schuiven (snap je wat ik bedoel?). En als hij loopt, moet ik er altijd achter aan rennen. Want voor elke stap die hij zet, moet ik met mijn korte beentjes twee stappen zetten. En oh ja, één van ons heeft altijd nekpijn als we elkaar aan kijken. En foto’s samen zien er altijd scheef uit.
Toch kan ik dit alles doorstaan. Ik doorsta de opmerkingen, de bungelende voetjes en het leven met mijn mega lange vriend. Allemaal prima. Maar helaas bereikte ik laatst een nieuwe dieptepunt.
In de supermarkt stond de pesto in het allerhoogste schap. En met mijn mini-lengte kon ik er dus niet bij. Ik springen en hupsen, maar geen enkele voorbijganger schoot mij te hulp. Eén iemand schudde zelfs lachend zijn hoofd, om vervolgens snel verder te lopen. Wanhopig zocht ik in de supermarkt naar een medewerker. Uiteindelijk vroeg ik een vijftienjarige vakkenvuller, die drie koppen groter was dan ik, om hulp. Zonder enige moeite haalde hij de pesto uit het schap en gaf het aan mij. Niet lang daarna ging mijn telefoon af. Met het beetje eigenwaarde dat ik nog over had, las ik het appje van mijn mega lange vriend:
Laat maar, we hebben geen pesto meer nodig.
Stond ik daar.
Haha, dat einde! Ik ben zelf niet veel groter, maar heb de indruk dat de meeste meisjes tegenwoordig wel vrij “klein” zijn…
Sam – singlereadytomingle onlangs geplaatst…Gin (zonder tonic)
Ja volgens mij valt het uiteindelijk ook wel mee en ach, vroeger waren mensen allemaal kleiner 😉
Hahahaha, dat einde! Ik moest zo hard lachen. Wat een leuk artikel!
Donna onlangs geplaatst…Urban Decay Naked Concealer
Haha dankjewel! 🙂
Hoewel ik zelf niet klein ben, kan ik me wel voorstellen hoe vervelend dat is. En zo lullig dat niet even helpt!
Joanne onlangs geplaatst…Girlboss | Linda Gielis
Haha, grappig artikel! Ik heb erg moeten lachen 🙂
Liefs, Nathalie
Oui nathalie onlangs geplaatst…10 tips om je MB-verbruik te beperken!
Dankjewel! 🙂
Haha, ik moest hard lachen om die laatste alinea! Ik kan me voorstellen dat je met een korte lengte regelmatig op grote en kleine problemen stuit. Dat soort flauwe opmerkingen over je lengte vind ik ronduit stom, maar zo te horen heb je gelukkig wel een manier gevonden om ermee te dealen. Je hebt je ervaringen op zo’n leuke manier verwoord!
Dankjewel voor je compliment 🙂 En ach ja, uiteindelijk valt het ook allemaal wel mee, het levert vooral leuke inspiratie op!
Ik ben 1 meter 59 cm en een paar milimeter als ik erg mijn best doe en ja, ik herken ALLES. Behalve de lange vriend, want gelukkig heb ik een Vlaams exemplaar van 1,73 m. Maar ja, wij wonen samen in Nederland en iedereen hier is natuurlijk krankzinnig lang, dus alle grapjes zijn ook bij ons beiden al 100 keer langsgekomen. Zucht!
Klein maar dapper moet je maar denken
[…] op een bepaald moment begonnen over, jawel, mijn lengte. Ik schreef er al eerder een blog over (lees hier) maar er is iets met klein zijn en mensen die de neiging voelen om je daar op te wijzen. Alsof ik er […]