Mijn Volkswagenbusje en ik

Ik heb een hele verzameling busjes. Nee, geen verzameling van Syntus, Arriva en Connexxion. Ik bedoel een hele verzameling Volkswagenbusjes, van die leuke ‘hippie’ busjes. Goed, hele verzameling… ik heb zes busjes. Ik weet niet of er een minimumaantal is dat je moet hebben voordat je mag spreken over een verzameling (is dat er?) maar ik vind dat zes een verzameling is. Oké, het is ook niet zo dat ik zes Volkswagenbusjes op de oprit heb staan. Ik heb zes mini-busjes. Van die veredelde speelgoed dingen.

Uiteindelijk stelt mijn verzameling dus niet veel voor, maar ik ben er wel trots op. Stiekem droom ik natuurlijk van iets heel anders: een echte, oude Volkswagenbus. Ja, zo’n één die zoveel lawaai maakt dat je na je eerste rit meteen doof bent. Zo’n bus die geen airco heeft, waardoor hij niet te gebruiken is voor warme zomervakantie. Zo’n bus waarin vroeger gezinnen met vijftien kinderen werden gepropt en dat allemaal zonder klagen.

Goed, nu zal ik mijzelf er niet zo snel in proppen met vijftien kinderen. Om de simpele reden dat ik geen vijftien kinderen heb en ze ook niet niet legaal zomaar tevoorschijn kan halen. En omdat ik heel egoïstisch alleen plek zou hebben voor mij, de Vriendkul en familie. Goed dan, als iemand anders het lief vraagt mag die vast ook wel even de bus van binnen bekijken. Ik schep natuurlijk graag op over mijn oude wagen.

Mijn Volkswagenbusje neem ik dan ook graag mee op vakantie. Ondanks het gebrek aan airco en het feit dat hij niet harder kan dan 90 km per uur, rij ik ermee naar Frankrijk, Spanje of een ander mooi land. De bagage bovenop het dak – twee koffers, vastgebonden met dunne touwtjes. Halverwege de reis verlies ik dan ook vast mijn bagage, maar dat hoort erbij. Stukje sfeer en vakantiegevoel noemen we dat. Ik kampeer met mijn busje op een of andere vergeten camping, die vol zit met mensen die vastgeroest zijn aan hun kampeerplek en de camping gewoonweg niet meer verlaten. Samen zitten we rondom het kampvuur en praten we over mijn Volkswagenbusje.

Nog veel later ga ik met Vriendknul en onze 99 kinderen in hetzelfde busje rondrijden. Alleen tegen die tijd rijden we vast niet meer naar Frankrijk of Spanje. Nee, dan rijden we, zoals iedereen, rond op een andere planeet. Ons busje zit dan volgepropt en ons dak zakt bijna door van alle koffers. Mijn kinderen zullen na de rit doof zijn, de motor doet het bijna niet meer en de stoelen zijn versleten. Maar ik ben een tevreden mens, want ik heb een Volkswagenbusje.

En mijn mini Volkswagenbusjes-verzameling? Die is alvast een voorbereiding op dit toekomstbeeld. Dan kan ik nadenken over welke kleur ik nou mooi vind, welke naam ik mijn busje geef (Pieter? Johannes? Funky?) en of ik aan één busje wel genoeg heb. Natuurlijk is het ook de bedoeling dat ik niet zelf zo’n busje koop. Nee, iemand doneert zo’n busje gewoon aan mij. Of ik win hem. Want eerlijk gezegd? Ik kan het zelf niet betalen. Dus heb je zo’n klassiek busje over? Ik neem hem graag gratis van je over hoor. Als je er toch zo nodig vanaf moet.

Wat is jouw droomauto?

Niet gesponsord door Volkswagen hoor… Kun je je het voorstellen? Dat zou pas tof zijn haha!