Lief klein meisje,
Daar zit je dan: in de brugklas. Een beetje piekerig haar en grote ogen. Je zit alleen. Niet zozeer omdat alle andere plekken bezet zijn. Meer omdat je altijd alleen zit. Niemand zit graag naast je en jij hebt niet het lef om zomaar naast iemand te gaan zitten. Dus zit je alleen. Totdat de leraar ‘voor straf’ iemand naast je plaatst. Omdat dat klasgenootje vervelend was. Je ziet hoe het meisje met tegenzit naast je gaat zitten en schuift je stoel iets meer naar de vensterbank toe. Dan zit ze niet zo heel erg naast je. Beter voor jullie allebei.
God, kind ik weet niet goed wat ik aan je moet schrijven. Ik kan je vertellen dat alles nu zoveel anders is dan toen. Toen was je alleen en onzeker. Je wist niet goed waar je stond in het leven en waarom je precies naar de middelbare school moest. Je was nog zo jong en kinds. Een paar jaar daarvoor was je verhuisd en op die andere basisschool ontdekte je, dankzij geweldige leraren, je voorliefde voor schrijven, kunst en cultuur. Het leven begon net. Je was net gewend totdat je op de middelbare school terecht kwam vol onbekende mensen, waar je niet tussenpaste. En je was zo ziek, zo ziek. Weken achter elkaar lag je thuis, steeds diezelfde hele zware longontsteking. De ene na de andere keer bloedprikken, foto’s maken en antibiotica slikken. Natuurlijk zat er niemand naast je: niemand kende je. Gelukkig krijg je alle liefde van je familie.
Het jaar is zwaar en blijft nog even zwaar, dat kan ik je wel vertellen. Je zult later de klassenfoto’s doorkrassen omdat je alle mensen het kwalijk neemt dat je geen leuk brugjaar kende. Maar ach, wat is één jaar vergeleken met een mensenleven. Wat maakt die ene periode nou uit ten opzichte van alle leuke dingen die je nog gaat doen en kan doen. Het wordt zoveel beter en zoveel mooier. En achteraf, het klinkt cliché maar het is waar, kom je er veel sterker uit. Je zult die mensen niks kwalijk nemen als je ouder bent, ze waren ook maar kinderen net als jij.
Je krijgt vrienden, hele lieve zelfs. Je voorliefde voor schrijven, kunst en cultuur wordt alleen maar sterker. Je ontdekt in 3 havo een studie die je wilt doen en hebt dan een doel voor ogen: op de universiteit belanden en Algemene Cultuurwetenschappen studeren. Je ontwikkelt je als maar door. Je komt op het vwo terecht. Mensen zullen je waarderen en willen wél naast je zitten. Natuurlijk blijf je vaak ziek, wat wil je met een immuunstoornis, en natuurlijk laat alles zijn sporen na. Op je twintigste zit je toch nog bij de psycholoog. Maar dat kleine, zielige vogeltje verdwijnt. Je bent ambitieus, hebt grote dromen en liefdes en staat volop in het leven. Je doet het goed. Je bent goed genoeg. Toen al en nu nog steeds. Kijk naar de dingen die je zult gaan doen. Blijf dromen.
Pak het leven met beide handen aan, je zult er zin in hebben.
Dikke lik,
Je oudere ik.
PS. Wat zou jij graag aan je jongere zelf willen vertellen? Welke les zou je hem/haar mee willen geven?
PPS. Ik twijfelde lang over het publiceren van deze brief omdat het vrij persoonlijk is. Ik wil benadrukken dat ik verder geen nare herinneringen heb aan de middelbare school omdat het vanaf 4 havo hartstikke leuk werd en vooral mijn vwo tijd leuk was, dus dat zit wel snor 🙂
Mooie woorden weer ^^ Je mag trots op jezelf zijn, voor je doorzettingsvermogen & doelgerichtheid, maar ook omdat je nu echt jezelf durft te zijn en je een geweldige vriendin bent! Ik zou mijn jongere zelf willen meegeven dat ze die foeilelijke grote zwarte tas weg moet gooien en snel een nieuwe, leuke tas moet kopen, maar ook vooral dat alles wel goed komt en ze niet bang moet zijn om anders te zijn, dat dat juist iets is wat iemand uniek maakt (:
🙂
Mooi! Ik heb dit een jaar of anderhalf terug ook gedaan, maar dat was meer aan mijn ik van een jaar of 8 geloof ik (logisch op zich, want toen ik dat schreef was ik zelf ook nog net 15 en zat ik in de vierde). Ik herken je PPS overigens ook wel; van de onderbouw van mijn middelbareschooltijd weet ik al niet eens meer zoveel, maar op school zelf voelde ik me ook niet helemaal op m’n plek en was ik eigenlijk ook helemaal niet echt mezelf, veel stiller dan thuis. Ik ‘kon’ toen niet echt anders en het had ook niet echt anders gehoeven van mezelf omdat het uiteindelijk allemaal goed is gekomen en ik er geen trauma’s aan over heb gehouden (behalve dat mijn huidige vrienden nog wel eens zeggen dat ik toen ‘nog niet interessant’ was, maar als je me alleen op school kende snap ik dat oordeel wel). Heftig trouwens, die immuunstoornis, maar ik vind het sowieso heel knap dat je gekomen bent waar je wilde zijn!
Hester onlangs geplaatst…Koffie en een beetje geluk
Ik vind het mooi om in deze brief je ontwikkeling te lezen van verlegen naar heel ambitieus. Mooi geschreven. Zelf heb ik er weleens over nagedacht om een brief naar mijn jongere ik te schrijven, maar het is er nog nooit van gekomen.
Saskia onlangs geplaatst…Update: naar de basisschool!
Wat nog niet is kan nog komen toch 🙂