Ik heb last van een klein dingetje. Kijk, ik vertel graag (en vooral vaak) allerlei verhalen over de dingen die ik meemaak, zie of hoor. Niet dat het verhalen van wereldbelang zijn, maar ik vind ze belangrijk genoeg om te vertellen. Dat vertellen gaat vaak met veel enthousiasme en handgebaren. De meest alledaagse dingen worden gebracht alsof ze groots, spannend en baanbrekend zijn. Maar dan, middenin in mijn dramatische verhaal, gebeurt er het volgende: “Ja van euhh, ehm.. ja.. je weet wel.. de zus van de vrouw van de buurman van de nicht van de hond van mijn oud-klasgenoot.. die je niet kent.” Bam. Einde spanning in het verhaal. Hallo verwarring.
Het is niet zo dat ik slecht ben met namen. Oké, misschien dat ook wel een beetje maar sshh. Nooit jezelf de schuld geven. Ik heb vooral de ongelooflijke neiging te denken dat anderen ook geen namen onthouden. Tegen vrienden die ik al jaren ken noem ik mijn broer en zus nog steeds ‘mijn broer’en ‘mijn zus’ terwijl ze hun namen weten en ze ook wel eens ontmoet hebben. Soms praat ik ook in derde persoon enkelvoud over mijzelf. Misschien ook wel omdat ik bang ben dat mensen niet meer weten hoe ik heet.(zeven letters zijn veel om te onthouden hoor!) En hoe vaak ik ook een verhaal vertel over Piet, ik blijf hem omschrijven als
Het gevolg is helaas dat mensen helemaal verdwaald raken in mijn omschrijvingen van mensen en het verhaal tien minuten langer wordt dan dat het eigenlijk is. De spanning is ook weg en als ik mijn luisteraar aan het einde van de rit vraag of hij het goed begrepen heeft luidt het antwoord: “Uhu.. over wie hadden we het ook alweer?”. Mag ik weer opnieuw beginnen met die omschrijvingen. En dat is me een werk hoor, man wat vermoeiend al die toevoegingen bedenken.
Gelukkig is er ook hoop. Want als ik een naam of omschrijving écht niet meer weet, wordt iemand altijd gedegradeerd tot Dinges. Dat is lekker makkelijk en overzichtelijk. Oké, mijn luisteraar heeft totaal geen idee wie in Nederland dinges is maar hij weet tenminste wel waarover ik het heb. Dus misschien moet ik voortaan iedereen Dinges noemen. Of is dat toch ook nog te verwarrend?
Is dit kwaaltje herkenbaar voor meer mensen of ben ik hier toch een beetje alleen in?
Jep, heel herkenbaar! Ik ben sowieso een beetje voorzichtig met namen, ik weet niet wat dat is (ik bedoel, als vrienden het over iemand hebben dan wil ik ook gewoon die naam weten ook kan ik ‘m niet, maar het gaat om het idee) maar namen zijn gewoon zo ‘persoonlijk’ of zo. Op mijn blog praat ik dus ook nog altijd over ‘m’n zus’ en ‘m’n beste vriend’; gelukkig vertel ik daar niet zulke uitgebreide verhalen dat het niet meer te volgen is, maar dat gebeurt in real life soms wel en dat is zo verwarrend haha, vooral als je het zelf wél compleet snapt. Al ben ik zelf totaal niet sterk in dat soort verhalen van anderen volgen want dan haak ik na twee termen al af, oeps.
Hester onlangs geplaatst…Never been asked before
Haha herkenbaar. Ik ben ook nooit goed met namen. Mijn moeder heeft ook iets vergelijkbaar vervelends: die gaat over wildvreemde mensen praten, namedropping -alles, en verwacht dat je die kent.
Daan onlangs geplaatst…Recensie | The Last Five Years (2014)
Haha, leuk en herkenbaar geschreven! 🙂
Audrey onlangs geplaatst…Limburgliefde #5: typisch Limburgse namen
Je schrijft zo leuk! En het is heel herkenbaar haha XX
Laura ☾elia V onlangs geplaatst…sans-online.nl ♡
Hahah echt heel herkenbaar, ik ben ook zo slecht in verhalen navertellen!
Hahaha ja dit is wel herkenbaar! En ik vertel ook altijd 8 verhalen door elkaar waardoor het nog verwarrender wordt, superhandig!
Hahahha jupp.. Herkenbaar!. Je schrijft leuk.
Wat was de reclame ook alweer van euhm… tien jaar terug? “Word geen dinges, blijf sms’en?” Dus misschien moet je toch maar met een wat nieuwere term komen? Het helpt ook om ze allemaal gewoon een verzonnen naam te geven – al moet je die dan natuurlijk ook onthouden… –