Eens in de twee weken ga ik in op een dilemma uit het Grote dilemma op dinsdag boek. Ik hoor zelf niet bij de groep van Dilemma op Dinsdag en sta er dus compleet los van. Kijk wel gerust een keer op hun Facebook-pagina voor meer dilemma’s !
Lees hier de andere dilemma’s.
Dilemma #5.
Je kunt jezelf nooit meer zien in de spiegel, op foto’s, etc. versus je ziet alles in zwart-wit.
“Waarom zadel je jezelf altijd op met die moeilijke dilemma’s?”. “Euh.”
Laat ik beginnen met zeggen dat ik geen fan ben van mijzelf zien in spiegels of op foto’s. Ik blogde al eerder over mijn fotohaat en eigenlijk geldt bijna hetzelfde voor spiegels. Het is niet zo zeer dat ik echt onzeker ben over mijzelf (ik weet zelf ook wel dat ik fan-tas-tisch ben om aan te schouwen) maar waar het hem wel in zit weet ik ook niet precies. Ik hou er gewoon niet van om mijzelf terug te zien op een foto (ik ben nou eenmaal niet fotogeniek) en ik sta ook niet graag uren voor de spiegel naar mijn hoofd te staren. Ik voel me er ongemakkelijk bij.
Wat dat betreft zou je dus kunnen zeggen dat ik best wel zonder spiegel of foto’s kan. Zo’n groot gemis zou het niet zijn. Ik kan altijd iemand anders vragen of mijn hoofd er acceptabel genoeg uit ziet voor die dag (en dan hopen dat die ander ook eerlijk doch subtiel wil zijn) en dat ik mijzelf niet terug kan zien op foto’s betekent niet dat ik nooit meer met mensen op de foto sta. Ik bedoel, zij kunnen mij wel zien en dus kan ik nog steeds met al mijn fans en vrienden op de foto.
Maar eigenlijk, toen ik er over na begon te denken, wil ik de foto’s en spiegel toch niet missen. Ik hou er misschien niet van, maar zonder zou ik ook niet kunnen. Ik maak tegenwoordig jaaralbums en wat is een jaaralbum zonder een paar foto’s van jezelf? Foto’s vormen mooie herinneringen en hoe raar is het dat je jezelf dan niet kan zien? Dan staat er ineens een leeg vlekje tussen vriendin a en vriendin b. En oké, je achterkleinkinderen kunnen wel zien dat jij daar staat, maar je wilt het zelf toch ook zien? Iedereen kijkt nu toch wel eens terug naar foto’s en denkt dan “Goh, ja toen zat mijn haar zo en had ik dat rare truitje nog. En wat leuk, dat was op dat en dat festival.” De herinnering lijkt me echter wanneer je jezelf ook kunt zien.
Bovendien hoe zit het dan met video-opnames? Bijvoorbeeld van toen je kind was of nu ? Die kun je ook niet terug zien. Dat is helemaal zonde. Al je herinneringen worden dan vlekken.
Daarnaast lijkt het me ook ontzettend naar en stom om niet meer te weten hoe je er uit ziet. Je ziet jezelf nooit, dus hoe weet je nou zeker of je bruin haar hebt en bruine ogen? Zie je er leuk uit? Hoe kun je jezelf omschrijven als je niet eens weet hoe je er uit ziet? Oké, innerlijk telt maar je wilt toch ook kunnen zeggen “Hé, ik ben Piet en ik heb een leuke kop met sproeten.”
Maar dan de andere kant, zwart-wit zien lijkt me ook vreselijk. Kleur maakt de omgeving levendig. Kleur is mooi, maakt dingen compleet en uniek. Het is ook leuk om te kunnen zeggen welke haarkleur je hebt, in plaats van dat je moet antwoorden “Euh nou ik denk dat ik wit haar hebt maar volgens mijn moeder is het toch echt rood.” Kleur verrijkt je leven, dat durf ik wel te zeggen. Een schilderij is soms mooi vanwege alle kleuren of krijgt betekenis door de combinatie van kleuren, de herfst is mooi vanwege alle tinten bruin die de blaadjes krijgen, de lente is levendig vanwege al het groen, de zomer is fijn vanwege alle kleurige bloemen en de winter uh, ja die is gewoon dor en koud. Maar kerst daarentegen is wel weer sfeervol en kleurrijk. Hoe moet dat nou als je al dat moois niet kan zien? En als je foto’s voor eeuwig zwart-wit foto’s blijven?
Ik vind het een lastig dilemma maar ik moet toch kiezen en ik denk dat ik uiteindelijk toch liever zwart-wit zie. Foto’s betekenen, ondanks mijn haat, toch veel voor me. Ze zijn waardevol, zeker voor als de mensen op de foto er niet meer zijn. De herinnering blijft toch levendig ook al zie je in zwart-wit. Wie weet wordt er ooit wel een soort braille-schrift ontwikkeld maar dan voor kleuren. En zo niet, dan kan ik toch lekker mijzelf bewonderen in twee kleuren!
Wat kiezen jullie, jezelf kunnen zien of kleuren kunnen zien?
Ik zou ook liever zwart wit willen zien, omdat foto’s inderdaad belangrijk zijn om herinneringen te maken en op te halen. Maar ik moet zeggen, moeilijk dilemma!
Ariane onlangs geplaatst…The Gunman (16+)
Eerst leek dit dilemma een simpele: mezelf nooit meer in de spiegel zien had ik dan gekozen. Maar als ik dan ook geen foto’s meer mag zien…. Tsja dan wordt het toch lastiger.
Maar toch kies ik dan voor mezelf nooit meer in de spiegel of op de foto zien. Gewoon omdat het minder ijdeler is en omdat kleuren nou eenmaal in het leven zijn om van te genieten.
Sophie onlangs geplaatst…De ideale reisgenoot: De BFF
mm blinde mensen kunnen én zichzelf niet zien in spiegels/op foto’s én de wereld om zich heen niet zien. Dan is de keuze al heel anders, want de wereld in zwart-wit zien is altijd fijner dan de wereld helemaal niet zien (lijkt mij, maar wie ben ik om dat te denken?). Ik denk dat ik zou kiezen voor een kleurrijke wereld, waarin ik mezelf niet kan zien op foto’s en dergelijke, want anders wordt alles maar een grijze boel (ha-ha-ha).
Ik denk dat ik echt gek zou worden als ik mezelf niet meer zou zien. Niet dat ik nou zo weg ben van mijn spiegelbeeld. Maar als je jezelf jaren niet ziet… Volgens mij (als je niet blind geboren bent) is het zoiets natuurlijks om jezelf overal terug te zien. Mijn spiegelbeeld is ook een stukje van mij. Als ik totaal helemaal niet meer mijn eigen gezicht kan zien, bah, dan zie ik echt een soort geestelijk ongezonde / schizofrene toekomst voor me xD
Anna Naomi onlangs geplaatst…The Bechdel Test
Ik ga voor de eerste. Jezelf niet meer zien in spiegels, foto’s etc. lijkt me een stuk prettiger dan dat je alles (dus ook geniale series / films) in zwart-wit moet kijken.
Daan onlangs geplaatst…Fictie | A Good Man
Hmm ik ga toch voor alles in zwart-wit. Ik ben gek op foto’s en video’s en zou echt niet zonder kunnen! + het lijkt me heeel raar om jezelf nooit meer te kunnen zien!
Rianne onlangs geplaatst…Baby geitjes knuffelen
Hmmmm, toch maar de wereld in zwart-wit zien. Want foto’s en filmpjes en eigenlijk gewoon mezelf in de spiegel kunnen zien lijkt me best wel handig (want oké, niet gelijk het eerste probleem maar hoe doe je dan je mascara op ??? Hoe weet je of je haar een beetje goed zit ???).
Karlijn onlangs geplaatst…There are some tales not for telling | het dagboek van een zeventienjarig meisje
Ja, ik ga dan toch voor zwart wit zien, al zal ik de kleur blauw dan heel erg missen 🙁