Columns

Dilemma #18 | Ik heb altijd bananen, zelfs vandaag

Om de twee weken ga ik in op een dilemma van Dilemma op dinsdag. Sommige dilemma’s komen uit Het grote dilemma op dinsdag boek en andere van de gelijknamige Facebook-pagina. Ik sta verder los van de Dilemma op dinsdag organisatie maar ben er gewoon fan van. Kijk daarom gerust een keer op hun Facebook-pagina (klik). Lees hier (klik) de andere dilemma’s waarover ik schreef.

Je applaudisseert hartstochtelijk voor elke zonsondergang VERSUS Je mag alleen nog maar bananen als cadeau geven
Ik heb geen bananen vandaag (of juist wel)

Laten we eens beginnen met die bananen als cadeau. Zelf ben ik namelijk een groot fan van originele, persoonlijke cadeaus geven. Niet zelfgemaakt, dat doe ik niemand aan, maar wel vaak een cadeau waarvan ik vind dat het echt bij iemand past of waar een speciale gedachte achter zit. Nog leuker is de periode voordat je het cadeau geeft. Dan kun je iemand heel nieuwsgierig en zenuwachtig maken met een paar hints.

Aan de andere kant is het maar een klein, select groepje waarvoor ik zo cadeaus kan bedenken. Want het feit is dat ik meestal een ramp ben met cadeaus bedenken. Het is bijvoorbeeld zo moeilijk inschatten of iemand iets al heeft of wel leuk gaat vinden. En ik wil het ook nooit vragen, want dat verpest het cadeau in mijn ogen.

Als ik voortaan alleen maar bananen als cadeau mag geven lost dat een ding dus op: ik hoef nooit meer lang na te denken over mijn cadeaus. Gewoon een tros bananen. Oh ja, dat is ook meteen mooi goedkoop cadeaus geven voortaan. Zo mega duur zijn bananen ook weer niet. Tenzij ik iemand heel erg mag, dan krijgt hij of zij wel twee trossen bananen! Een probleem is dat ik dus nooit meer iemand zenuwachtig en nieuwsgierig kan maken voor zijn of haar cadeau. Want ja, iedereen krijgt van mij een tros bananen. Als iemand mij uitnodigt voor z’n verjaardag kan hij al meteen bananen van zijn boodschappenlijst strepen. Mooi handig, maar ook totaal niet origineel.

Bovendien wordt de banaan met uitsterven bedreigt door een schimmelziekte (klik). Nu helpt het op zich niet als we maar massaal stoppen met bananen eten, want dat heeft niets met de ziekte te maken. Maar het lijkt me dan ook weer niet netjes als ik vervolgens aan iedereen bananen ga uitdelen, terwijl andere mensen de banaan meer nodig hebben als echt voedsel. Denk ik.

Elke zonsondergang is een feestje

Dan maar door naar het andere punt: applaudisseren voor elke zonsondergang. Ik vraag me af dit dan elke dag gebeurt, ongeacht of ik de zonsondergang zie. Betekent dat dan dat ik een soort zonssensor heb? Dat ik gewoon kan voelen dat de zon ondergaat? Dat ik in college zit en ineens mijn neus begint te jeuken, zodat ik weet: oh de zon gaat onder. Of moet ik alle tijden dat de zon ondergaat uit mijn hoofd leren? En moet ik dan de gehele zonsondergang lang klappen? Of maar eventjes? Zodat de zon zich gemotiveerd en geliefd voelt? Poeh hé, wat een vragen hierbij.

Het staat misschien idioot om telkens bij een zonsondergang te gaan klappen. Een beetje zoals mensen die klappen als de piloot hen veilig landt na een gewone vlucht zonder enge, gekke dingen. Aan de andere kant vind ik het eigenlijk wel iets heel moois hebben. Want als je bij iedere zonsondergang de tijd neemt om te klappen en te bekijken, dan geniet je wel van de kleine, gewone dingen. En dat vind ik een heel mooi streven.

Mijn keus

Dus doe mij maar die zonsondergang. Stilstaan (en klappen) bij de gewone, vanzelfsprekende dingen vind ik namelijk erg mooi. Mooier dan iedereen verblijden met een tros bananen.

 

Waar kies jij voor? Ik ben heel benieuwd, laat het mij weten in een reactie!

1 Reactie

  1. Ik zou ook voor het klappen gaan!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.