Uit den ouden doosch zijn berichten die ik zo eens in de zoveel tijd publiceer. Het zijn blogposts die van mijn oude, niet meer bereikbare, blog komen maar waarvan ik het jammer vind om ze te laten verdwijnen. De posts zijn vaak een beetje bewerkt, zo verwerk ik af en toe mijn huidige mening erin.
Gepubliceerd op 1 augustus 2014.
Met die vraag werd ik laatst geconfronteerd op Tumblr. Letterlijk ging de vraag: what if your plants want to kill themselves but you keep on watering them? En vrij vertaalt komt het er dus op neer dat je planten dood willen maar dat jij ze water bleef geven. En de vraag klonk beschuldigend vond ik. Stel dat het scenario is dat die cactus of geranium in de vensterbank dood wil (wat) maar jij blijft ze maar water geven dus ze kunnen niet zomaar dood.. De vraag klonk alsof ik me daarover schuldig moest gaan voelen. Dat het mijn schuld was dat ze niet dood kunnen. Terwijl, beeld in dat het mensen zijn.
Stel je hebt mensen in je vensterbank staan. Dan mag je je a) flink achter de oren krabben want wat en waarom heb je mensen in je vensterbank staan en b) ze toch iets meer geven dan een gietertje water per dag. Maar afgezien daarvan, laten we ons even inbeelden dat het doodnormaal is dat je mensen in je vensterbank hebt staan. En die mensen willen dood (ik zou het me kunnen voorstellen dat de hele dag in de vensterbank staan ook niet echt een uitdagend leven is). Moet je je dan schuldig voelen als je ze blijft voeden zodat ze niet dood kunnen? Ja en nee. Ja, want je maakt hun leven er niet leuker op en je helpt ze ook niet echt op de goede weg door alleen maar water door hun strot de duwen. Nee, want je gaat nooit zomaar akkoord met iemand die dood wil. Als je buurvrouw nu aanbelt en zegt dat ze dood wil. Wat doe je dan? Dan zeg je niet : Oh ja oké is goed, ik let wel op de kat. Dan help je haar.
En nu sta ik hier met een gietertje bij de geraniums in de vensterbank en ik vraag me af of planten een doodswens kunnen hebben. Ik bedoel je bent een plant. Zover ik weet staat een plant niet echt stil bij kwesties als ‘wie ben ik en waartoe ben ik op aard?’. Maar he, wat weet ik nu? Misschien zijn planten zeer filosofisch ingesteld. En als je dan de hele dag in de vensterbank staat met hetzelfde saaie uitzicht dan zijn de filosofische vragen ook wel een keer op. En wat doe je dan als plant? Plant zijn? Misschien denk je dan wel : nu is het mooi geweest, laat mij maar doodgaan. En dan krijg je ineens water in je pot. Moet je wéér door.
Misschien luidt daarom wel het advies: praat met je plant. Je plant heeft uitdaging nodig. Dus hebben we het verkeerd begrepen. Praat niet betuttelend met je plant alsof het een baby is. De volgende keer ga je naast hem zitten met een kopje koffie, pak je de krant erbij en lees die voor. Vraag de plant hoe hij denkt over de Gaza, over Oekraïne, over het heelal en over of er leven is op mars. Misschien werkt het heel verhelderend, voor jullie allebei. En heb je ook meteen een goed excuus erbij als je niet naar feestjes of verplichtingen wil. “Sorry, ik kan niet. Ik moet praten met mijn geranium. Vandaag bespreken we de relativiteitstheorie.”
En oh ja, praat alsjeblieft ook met je buurman, buurvrouw of klasgenoot die dood wil. Duw geen water bij ze naar binnen, werkt niet zo. Práát.
Praten jullie ook wel eens met jullie geraniums over politiek en de crisis?
“Sorry, ik kan niet. Ik moet praten met mijn geranium. Vandaag bespreken we de relativiteitstheorie”, hahah wat een heldenverhaal dit.
Irma onlangs geplaatst…Trotseer je baaldag!
Ik weet niet of planten ooit willen sterven hoor, ik zou niet weten waarom. Ze zeggen het ook niet. Bomen en planten kunnen soms ook tientallen jaren zoniet honderden jaren oud worden dus gewoon lekker water blijven geven!