Het is inmiddels al een tijd geleden dat ik schreef over mij Gegeneraliseerde Angststoornis. Tussentijds vertelde ik hier en daar wel wat over hoe het ging met mijn behandeling bij de psycholoog maar een echte update kwam er niet. De waarheid is dat ik eigenlijk steeds zoveel wilde vertellen dat ik het niet goed op papier kreeg. Daarnaast twijfelde ik waar ik een grens moest trekken. Wat moest ik wel delen en wat misschien niet? Ditmaal probeer ik het, mooi in het nieuwe jaar, toch.
Ik weet niet waarom maar toen ik ergens in Juni mijn intake had bij mijn psycholoog en we gepraat hadden over de behandeling dacht ik: ach, appeltje eitje, ergens in november ben ik hier wel klaar. Gezien ik nog steeds onder behandeling ben kun je wel raden dat dat niet helemaal gelukt is. Natuurlijk niet. Het is niet heel simpel een gesprek over waar ik bang voor ben en waar ik over pieker en dan: “Och nergens voor nodig kind”, oke doei klaar bij de psych. Het ligt veel ingewikkelder en dieper. Het piekeren, twijfelen en bang zijn hoorden zo erg bij mij dat ik eerst moest inzien dat het verder ging dan af en toe denken: “Ik kan dit niet.”
Maar ik moet zeggen dat ik inmiddels aardig opschiet, al gaat het ups en downs. Aan het begin vond ik het erg lastig om open te zijn tegenover mijn psycholoog. Niet omdat het zo nare vent is, nee in tegendeel, hartstikke aardig juist. Maar hoeveel ik ook praat, eerlijk zijn over mijzelf is nou eenmaal echt mijn ding. Je zult wel denken: goh maar je blogt er nu toch over? Ja, dat wel. Maar het kost moeite en bij alles wat ik typ probeer ik meteen te relativeren zodat ik niet te erg als een aansteller klink. Datzelfde deed ik bij de psycholoog. Áls ik iets vertelde, relativeerde ik meteen. Ik probeerde het goed te praten of minder erg te laten klinken. Nadeel is dat een psycholoog daar meteen doorheen prikt.
Inmiddels praat ik wel beter met de psycholoog. Ik ben eerlijker en we hebben hele gesprekken over wat mogelijk relevant is. Veel mensen vragen mij hoe zo’n behandeling of gesprek eruit ziet, dus laat ik daar ook maar op ingaan. Mijn behandeling bestaat uit gesprekken en een online traject. Dat online traject bestaat steeds uit een ander thema, bijvoorbeeld ‘positieve gedachten over piekeren’. Zo’n thema bestaat dan weer uit ervaringsverhalen van anderen, een filmpje met uitleg en een aantal oefeningen. De oefeningen zijn bedoelt om mij inzicht te geven in mijn gedachtes, denkpatronen en reacties. Zo kwam ik er achter dat ik vaak pieker omdat ik geloof dat het mij voorbereid op allerlei situaties, wat natuurlijk niet zo is.
Maar goed nu de vraag: hoe gaat het dan écht met je? Wisselend. Het goede nieuws is dat ik over het algemeen veel minder last heb van lichamelijke klachten zoals nauwelijks slapen en pijn. Hoewel ik soms nog steeds onrustig of slecht slaap, gaat het beter. Maar in de periode voor de kerstvakantie ging het even een stuk slechter. Ik had veel stress van onder andere school en moest erg veel van mijzelf. Ik merkte meteen dat ik instortte. Ik piekerde meer, huilde sneller en was oververmoeid. Maar voordat ik onder behandeling was zou ik doorgaan tot ik niet meer kon. Tot ik dagelijks angstaanvallen had. Nu bracht ik zelf verandering daarin. Ik bleef, heel rebels, thuis van college. Ik sliep uit wanneer ik merkte dat ik slaap nodig had en ging de deur uit als ik te veel op schoolwerk focuste. Een aanpak die de psycholoog helemaal goedkeurde: ik koos namelijk voor mijzelf. En daar ben ik best trots op, omdat schoolwerk meestal mijn prioriteit had.
Nu heb ik een aantal weken collegevrij maar wel tentamens. Dat laatste is een stressfactor maar door de vakantie heb ik mijn rust gepakt en voel ik me al wat beter. Ik merk meer en meer dat de piekergedachten niet meer zo overheersen. Soms stort ik wel ineens in. Van het ene op het andere moment zie ik alles negatief en wil ik het liefst slapen. Maar over het algemeen merk ik zeker dat ik op de goede weg ben. Dat ik voor mijzelf leer kiezen. Dat ik leer mijn energie te richten op positieve dingen, zoals ik mij nu probeer te verdiepen in milieubewuster leven. Ik heb er vertrouwen in dat ik goed terecht kom.
Hoe is het met jullie? Die vraag mag ook gesteld worden 🙂
Super fijn dat het wel een stukje beterder gaat! Ga zo door 🙂
Ik ken het proces, heb zelf ook een gegeneraliseerde angststoornis. Het is een proces met vallen en opstaan, je moet voor elkaar zien te krijgen dat elke keer dat je valt nog een keer extra opstaat.
Heel veel succes! Je kan het 🙂
Dankjewel en wat een goed advies!
Wat een fijne update dame en goed om te horen dat je voor jezelf leert kiezen. Ik denk dat dit toch wel een van de belangrijkste dingen is op weg naar genezing: voor jezelf leren kiezen en vooral niet te hard voor jezelf <3
Deisy onlangs geplaatst…Dit waren mijn doelen voor 2015 (+ resultaten)
Wat een uitgebreide, eerlijke update! Ik heb dezelfde angststoornis; dus ik begrijp heel goed hoe je je voelt. Probeer het positieve in te zien, en niet te hard zijn voor jezelf! <3. En mocht je willen praten; je mag me altijd mailen! <3
Dankjewel! Hetzelfde geldt dan ook voor jou natuurlijk 🙂
Met mij gaat het goed, hoor. (Want je denkt toch niet dat ik nu mijn problemen in een reactie op een blogpost met jouw moeilijke tijd ga zetten? Let op: ik zeg ’tijd’, dus periode, dus ik geloof dat je er wel uitkomt, dat dit overgaat).
Iedereen piekert om zich voor te bereiden op vervelende situaties, je moet voor jezelf de grens leren trekken wanneer het genoeg is. Denk ik. En het is goed daar een klankbord, in de vorm van een psycholoog bijvoorbeeld, voor te hebben. Dus goed om te horen dat je er wat of veel aan hebt.
Je leert de balans vinden. Dat is goed.
Daenelia onlangs geplaatst…Duolingo, spelenderwijs een taal leren
Jij vertelt even mijn situatie, zo herkenbaar! Ik heb vooral last van het opzoeken van die gedachten, want het gaat gewoon vanzelf. Het is ook zo normaal geworden doorheen de jaren, dat je er gewoon niet bij stilstaat. Ik heb daarbij ook nog een sociale angststoornis, maar gelukkig merk ik stilaan wat verandering.
Nee het slijt er inderdaad stilaan zo erg in. Het lijkt mij lastig om daarnaast een sociale angststoornis te hebben maar wat fijn dat je daarin verandering merkt. Je komt er, net als ik, vanzelf wel 🙂