Dilemma #2. Kabouters bestaan en je snapt dit pas over tien minuten

Eens in de zoveel tijd pak ik graag een dilemma uit het Het grote dilemma op dinsdag boek en ga daar (misschien net iets té) uitgebreid op in. Wat zou ik kiezen en waarom? Even belangrijk, de credits van het boek en het idee van de dilemma’s gaan volledig naar de makers van Dilemma op Dinsdag en check dan ook zeker even hun Facebook-pagina.

Dilemma #2

Je weet dat kabouters bestaan en je wilt iedereen daarvan overtuigen versus je snapt alle grappen pas 10 minuten later.

Dit is een dilemma waarvan ik denk: hier moeten even wat dingen verduidelijkt worden. Neem bijvoorbeeld het eerste idee: je weet dat kabouters bestaan en je wilt iedereen overtuigen. Daar kan ik heel lang over nadenken. Bestaan kabouters inderdaad en weet ik dat als enige? Ben ik ze ooit een tegengekomen? Hebben de kabouters mij meegenomen naar hun dorp en mij in vertrouwen genomen over hun geschiedenis? Ben ik nu een officiële kabouterprediker? Ik zie al voor me hoe ik op een houten kistje op het dorpsplein sta te schreeuwen: “Kabouters bestaan wel degelijk! Geef ze ook rechten, stem voor de rechten van de kabouter!”.

Of bestaan ze helemaal niet en ben ik een beetje gek? Werd ik op een ochtend wakker en dacht ik: KABOUTERS BESTAAN. En hoe ver ga ik met het overtuigen van anderen? Bel ik iedere zaterdagochtend aan bij mensen en geef ik ze vijftien folders met titels zoals ‘Op zoek naar de kabouter in jezelf’ en ‘Er is maar één ware kabouter’? Valt er nog normaal met mij te praten of bestaat mijn wereld alleen nog maar uit kabouters? Ben ik zo geobsedeerd dat ik in ieder gesprek wel een bruggetje naar kabouters kan vinden? Als ik middelmatig geobsedeerd ben en slechts een beetje energie in het overtuigen van anderen steek, dan wil ik best voor gek staan met mijn kabouterobsessie.

Een grap tien minuten later snappen dan?

Tja, dat lijkt mij ook behoorlijk irritant. Stel je voor, je bent op een feestje met wat andere mensen. Het is gezellig, je drinkt wat wijntjes en dan maakt de grootste moppentapper een goede grap. Zo’n eentje van “drie mannen en een kameel lopen een bar binnen…”. Iedereen lacht en praat weer verder. En dan kom jij. Je drinkt je glas leeg, schenkt opnieuw in, eet wat borrelnootjes en dan valt het kwartje. Je begint uit het niets heel hard te lachen. Stel je voor hoe raar dat staat. Sta je daar, met je mond vol borrelnootjes, te lachen. En iedereen staart je maar aan.

Of je zit te vergaderen met collega’s en er wordt een grap gemaakt. Iedereen lacht, behalve jij, en de vergadering gaat verder. Dan presenteert een collega zijn ideeën voor het bedrijf, er wordt gepraat over een serieuze reorganisatie met ontslagen en dan… begin jij te lachen. Arme collega’s, arme jij.

Denk aan de gevolgen als je steeds tien minuten later lacht. Het klinkt als een onschuldig kwaaltje maar als je even verder er over nadenkt. Eerst zullen mensen denken dat je dom bent, omdat jij een grap altijd te laat snapt. Dan zullen ze je misschien gek vinden, want zo dom is toch niemand? “Misschien doet ze het expres”, fluisteren ze dan tegen elkaar. De dingen worden steeds erger. Ze nemen je niet meer mee naar cabaretshows, want ja het staat gek als jij tien minuten na het einde van de show nog lacht. Ze nodigen je niet uit op feestjes, want dat vinden ze ongemakkelijk. Ze willen niet meer met je afspreken. Mensen weten zich geen houding te geven en gaan je vermijden. En ze maken al helemaal geen grappen meer bij jou in de buurt.

Dus wat kies ik?

Eerlijk gezegd, ik geloof liever in kabouters dan dat ik steeds te laat lach. Het lijkt me wel lief om af en toe iemand te overtuigen over het bestaan van kabouters. Een beetje magie en fantasie in de wereld, dat is toch alleen maar mooi?

Wat zou jij kiezen: geloven in kabouters of te laat lachen?